Leteroj

La sagaoj kaj la angla

Pri mia artikolo La angla kiel ebla skandinava lingvo (MONATO 2014/10, p. 20-22) mi ricevis retmesaĝon de István Ertl. Li skribas interalie: tine (týna), min (minna), mulk (mjólka), tyne (týna) ne ricevis esperantan tradukon.

Krome li aldonis, reage al mia „la skota – povas esti rigardata kiel precipe skandinavdevena idiomo”: ĉu ne ankaŭ inverse? Mi memoretas, ke iu(j?) el la sagaoj parolas pri skotino, kiu iĝis potenca virino en Islando.

Vi pravas, ke mi forgesis traduki kelkajn vortojn, nome: tine (týna) (perdi), min (minna) (memorigi) kaj mulk (mjólka) (melki).

Mi legis nur unu el la islandaj sagaoj, kaj ne sciis, ke skotino iĝis potenca virino en Islando. Tamen, ŝajnas, ke la gaeloj (skotaj kaj irlandaj), el kiuj la plimulto estis sklavoj, perdis sian idiomon en Islando, kaj adoptis la islandan lingvon. La solaj restaĵoj de la gaela en Islando, kiujn mi trovis, estis malmulte da personaj nomoj, kiel ekzemple Kiljan. Mi ankoraŭ kredas, ke estas almenaŭ grajno da vero en la aserto, ke la angla (kaj eĉ pli la skota) estas parte skandinavdevena lingvo. La malo ne povas esti kredebla.