Novelo

Tri fuĝantoj

Teruraj kaj sovaĝaj fariĝas homoj en ekstremo. Ŝoka estas la rakonto de la kontrolisto de la japanaj militkaptitoj.

„Kial ni ne forkuru? Nia malamiko neniam lasos nin hejmen iri, pro manko de laboristoj,” proponis unu kaptito.

„Nia hejmo tamen estas tro malproksima, eble pli ol kvar mil kilometrojn for,” kontraŭparolis alia. „Multaj arbaregoj, riveregoj, kaj eble montoj staras antaŭ ni.”

Kvankam la milito finiĝis jam de longe per malvenko de Japanio, nenia informo pri la hejmeniro de militkaptitoj estis aŭdebla. Kaptitoj fariĝis pli kaj pli malesperaj. Ne mirinde, ke la ideo pri forkuro eliĝis. Sed aktuala agado estis tro malprudenta kaj danĝera. Vere la kazerno ne estis ŝlosita. La kaptitoj estis konsiderinde liberaj. La gardistoj estis eĉ amikaj al la kaptitoj. La loĝantoj ĉirkaŭ la kazerno ankaŭ estis bonkoraj, kaj de tempo al tempo proponis akvon al la kaptitoj post peza laboro. La gardistoj komplicis pri tio, ĉar ili eĉ trinkis la samon kune. Ne regis severa malsato, kvankam la manĝporcio ne estis sufiĉa. Sed la sopiro al hejmo nature plimultiĝis post la laboro ĉiutaga, precipe pro manko de informoj el la ekstera mondo. Multfoje interkonsiliĝis la du kaptitoj pri la ebleco forkuri. Vere ŝajnis facila la forkuro. Sed ĉu oni povas alveni al sia hejmo kvar mil kilometrojn for? Oni ne povas uzi fervojon, kiu estas sub severa kontrolo de la armeo.

„Nu, ni piediru. Ni povos trovi manĝaĵon survoje. Kion ajn bestoj povas fari, tion homoj ankaŭ faru! Post kelkaj monatoj, ni atingos la maron, kie ni ŝtelu boaton!”

Unu tagon tri kaptitoj forkuris. La kontrolisto malkovris la foreston de la kaptitoj post kelkaj horoj. Taskeskadro de ĉasarmeo estis tuj organizita. La eskadro havis veturilojn, ĉevalojn kaj eĉ maŝinpafilojn.

„La fuĝantoj ne povas iri malproksime. La vojoj estas nefacilaj kaj tre limigitaj, nur unu aŭ du elektoj, entute,” diris la ĉefoficiro, decidema kaj trankvila.

Li ja estis prava, ĉar jam antaŭ la noktomezo de la sekvanta tago, la ĉasarmeo revenis kun la rekaptitoj. Jes, rekaptitoj. Sed la fuĝintoj nun estis senvivaj sub jutaj kovriloj.

„Kio ja okazis? Ĉu vi pafis ilin al morto?” mi demandis timeme de la ĉefoficiro.

„Jes, ni mortigis du el ili,” respondis la oficiro mallaŭte kaj diris nenion pli.

La nombro de la kadavroj estis tri. Tamen la ĉasarmeo mortigis nur du. Kion signifas tio? Ĉiuj estis mutaj. Eĉ la soldatoj, ordinare gajaj, volis paroli nek al ni nek inter si. Kaj ili ŝajnis tre malĝojaj, kvankam ilia tasko estis sukcese plenumita. Post unu tago, la oficiro iom post iom rakontis al mi pri la okazaĵo. La ĉasantoj facile trovis la fuĝantojn en frua nokto apud klare videbla fajro. Du viroj bruligis ion per lignetoj. La bruligita estis tranĉita karno de homa korpo! La du fuĝantoj kriegis nehoman krion kaj senespere kontraŭatakis la ĉasantojn por tuja mortigo per pafiloj. La forkurantoj estis tro optimismaj. Ili ne konis la realan severecon de la vasta Siberio. Preskaŭ nenion manĝeblan ili povis trovi dum taglonga kurado. Ĉevespere de la sekvanta tago, eble malsato fariĝis netolerebla. La plej malforta fariĝis viktimo. Iom kompatindaj estis la du pli fortaj, kiuj estis pafitaj, antaŭ ol ili satigis sian apetiton. La viktimo tamen estis venĝita!

„Ĉu vi, japanoj sovaĝuloj, manĝas homan karnon?” demandis severe de mi la oficiro.

Regis tomba silento inter ni. Mi rememoras la diron de mia amiko pri kankroj. En infaneco, li kaptis naŭ kankrojn kaj forlasis ilin longe en kesto. Li trovis post kelkaj tagoj nur du gigantajn kankrojn en la kesto. Sendube la kankroj manĝis unu la alian, ĝis la fina grandiĝo de du postvivantoj. Mi plue rememoras la rakonton pri postvivantoj sur savboato, kiuj decidis loti pri manĝviktimo. Simila tragedio okazis inter niaj kolegoj. Homo certe estas malforta, jes, precipe malforta kontraŭ malsato. Vere nur post malpli ol du tagoj la forkurantoj alvenis al tia ekstremo! Mi ne volis tion kredi. Sed kiel mi povus kondamni ilin? Dio scias, kion mi farus en simila situacio. Ĉiuokaze nia hejmlando estis senespere for je kvar mil kilometroj!

Post tri monatoj, neatendite venis al ni bela novaĵo: – Ni povas iri hejmen laŭ akordo internacia.