En antaŭa recenzo verkita por nia kara MONATO mi jam diris, ke, ekde siaj unuaj momentoj, la esperantlingva arta produktado estas ĉiam limigita de diversaj faktoroj, de merkataj ĝis kvalitaj, kiuj, kiel en ĉiu kultura industrio, batalas inter si en reciproka influo: niaj aŭtoroj preskaŭ ĉiam verkas pro amo mem al nia afero, ĉar certe neniu el ili povus digne vivteni sin per disvendado de siaj varoj, ĉar libroj kaj diskoj ĝenerale kuŝas dum jaroj sur la bretaroj de niaj kluboj, ĝis ili elĉerpiĝas. Aliflanke, tio ankaŭ permesas, ke diversaj verkistoj aŭ tradukistoj, eĉ se ankoraŭ ne sufiĉe maturaj, komencu eldonadi, preskaŭ ĉiam proprakoste, siajn ĉiam sincere faritajn strebojn, kies rezultoj bedaŭrinde meritas pli da aplaŭdoj (ĉar fine veraj streboj) ol laŭdoj.
Tamen, en Esperantujo neniu arta manifestacio suferas pli ol teatro: ĝenerale ne pro manko de bonaj tekstoj – se ili ja ne multas ĉe ni, ili almenaŭ estas sufiĉe bonkvalitaj – sed pro preskaŭ kompleta manko de profesiaj aktoroj, reĝisoroj, lumigado, scenejoj ktp: resume, preskaŭ ĉio necesa, por ke esperantlingvaj teatraĵoj – precipe dramoj! – havu surscenigon minimume dignan. Tial bedaŭrinde nia teatro ĝis nun ne atingis sian honoran lokon sur la podio de esperantaj artoj kaj same tial ĝi ne sufiĉe kapablas prezenti sursceneje la esperantan kulturon tiel, kiel ĝi statas.
La cetero de la artikolo estas konsultebla en la sekcio por abonantoj.
|
Tiu ĉi artikolo povas esti libere kopiita aŭ tradukita por nekomercaj celoj, se oni mencias la fonton:
Artikolo de Fernando Pita el MONATO (www.monato.be). Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: 2024-02-25 |
| Nova! PDF Kolofono Tarifoj Abonilo Resume |