Cent diantoj

La maljunulino konstatis, ke eble jam ekfloris cent ruĝaj diantoj en la ĝardeno. Do, alvenis la tempo forvendi ilin. Jam de kelkaj tagoj nur pri tio ŝi pensadis, ke fine ŝi povos repagi la ŝuldon al la bonkora najbarino, kiu ĉiam helpis ŝin. Bedaŭrinde, post la morto de ŝia edzo, la vivo iĝis tre malfacila por ŝi. Morgaŭ mi devos frumatene leviĝi – ŝi decidis – ĉar cent florojn pluki estas temporaba laboro. Poste iri ĝis la florvendejo!

Ho ve, almenaŭ unu horon mi bezonos, ĝis mi atingos tien! Iomete ŝi kompatis sin mem, sed poste perforte ŝi pensis pri la rezulto! Ŝi faris la kalkulon. Se mi vendos je tri leoj unu floron, mi havos tricent leojn. Kun tiuj esperigaj pensoj ŝi endormiĝis.

Malbelan sonĝon ŝi havis. Estis milito. Kaj ŝi ege timis. Tute sola ŝi estis inter nekonataj homoj. Ŝi malvarmis kaj malsatis. La nekonataj homoj ebriiĝis kaj komencis kanti, aĉajn vortojn ŝi devis aŭskulti. La timo pli kaj pli grandiĝis ... Subite ŝi vekiĝis. Ekstere estis ankoraŭ mallumo. Ne eblas eklabori! – trankviligis sin mem la maljunulino. Sed reendormiĝi ŝi ne povis. Tamen ŝi perforte fermis siajn okulojn, kaj pacience ŝi atendis la mateniĝon.

Kiam ŝi komencis pluki la florojn, ŝi konstatis, ke certe eĉ pli ol cent diantoj ekfloris, do ŝi komencis elekti inter ili, ke la plej belajn florojn ŝi portu al la florvendejo. La poto estis granda kaj tre peza, sed ŝia volo estis fortega. Tre malfacile ŝi metis ilin en pli grandan sitelon, por iele povi porti la cent florojn.

– Bonan matenon, onjo Roza! Kien vi iras tiom frue matene?

– Matenon ankaŭ al ci, kara Abelo! Mi iras al la florvendejo. Mi havas cent diantojn, kaj mi esperas, ke mi sukcesos ĉiujn vendi!

– Kiom kostas unu dianto?

– Mi pensis, ke mi povos vendi unu floron je tri leoj, se mi sukcesos.

– Onjo Roza! Mi aĉetas ĉiujn cent diantojn! Sed mi prenos ankaŭ la poton, poste mi reportos ĝin al vi, ĉu bone?

– Abelo! Ĉu ci ŝercas kun mi?

– Ne, mi ne ŝercas. Jen la mono! – kaj li donis 500 leojn al ŝi. La maljunulino ne povis kredi al siaj propraj okuloj. Ŝi nur balbutis.

– Sed ... sed ... sed Abelo! Mi diris tri leojn, ne kvin!

– Onjo Roza! Mi aŭdis, sed hieraŭ mi ricevis neatendite ĉi tiun sumon, kaj fakte mi nun ne bezonas ĝin. Akceptu de mi kun amo!

Sur la vizaĝo de la maljunulino ruliĝis larmoj pro feliĉo. – Dio benu cin, Abelo! Bona knabo ci estas!

Ili ambaŭ estis feliĉaj.

La maljunulino pro tio, ĉar ŝi ricevis preskaŭ la duoblan sumon de tiu kara najbara knabo. Ho ve! Eble dum 2-3 monatoj ... mi ne devos pruntepreni monon de la bonkora najbarino. Mi estas vere bonŝanca! – konstatis la maljunulino – ambaŭ miaj najbaroj estas bonkoraj kaj honestaj homoj.

Abelo duoble ĝojis. Bonega sento estis, ke li povis helpi la najbaran maljunulinon, sed ankaŭ pro tio li ĝojis, ĉar per ĉi tiuj belegaj cent ruĝaj diantoj solviĝis lia problemo. Ĝuste hodiaŭ li volis demandi la amatan junulinon, ĉu ŝi volas edziniĝi al li. Kaj li vane pensadis, neniun ideon li havis, kian specialan donacon li prezentu al ŝi. Kiam li ekvidis la maljunulinon kaj la multegajn ruĝajn florojn, tuj li decidis, ke li aĉetos ĉi tiun grandegan bukedon. Abelo jam imagis la ridetantan vizaĝon kaj la ĝojplenan rigardon de Amanda, kiam ŝi ekvidos kaj ekscios, ke ŝi ricevas de li cent diantojn. Li jam bone konis ŝin, kaj estis certa, ke ŝi ne estus pli feliĉa, se ŝi ricevus diamanton anstataŭ diantoj!

Abelo tre atente metis la florojn en la aŭtomobilon. Li devis iri al la doktorino por kontrolo. Li decidis, ke hodiaŭ nepre li ekscios de la doktorino, kiom, proksimume, li povos ankoraŭ vivi. La kormalsano jam de jaroj turmentis lin. Tamen la medikamentoj helpis, ke la vivo estu eltenebla. Li havis animan forton, kaj li diris al la doktorino, ke li intencas edziĝi, sed li volas honeste konfesi al la amata junulino la veron.

– Abelo! Mi komprenas vin, sed neniu doktoro rajtas diri al la malsanuloj similan aferon!

– Doktorino! Vi konas min! Mi ĵuras, ke al neniu mi diros, ke vi diris al mi la veron, sed komprenu min! Estus tute nehoneste, se mi ne dirus al mia amatino la veron.

La doktorino serioze rigardis al li. Ŝi tre simpatiis kun li, ĉar kvankam li estis grave malsana, tamen, ĉiam li estis bonhumora kaj optimisma. Ŝi rememoris, kiam unufoje ĝuste li konsolis ŝin, vidante, ke ŝi havas ruĝajn okulojn pro troa plorado. Tiam li diris al ŝi: „Doktorino! Ne forgesu! Post malbona tago sekvas pli bona!” Kaj li pravis, ĉar ĝuste tiam ŝanĝiĝis ŝia vivo!

– Abelo! Se vi loĝus en Grekujo, vi povus vivi eĉ 20 jarojn! Sed ĉi tie, bedaŭrinde, la vetero ne favoras al via kormalsano.

– Doktorino! Bonvolu respondi per „jes” aŭ „ne”! Ĉu ĉi tie mi povus vivi nur ... maksimume dek jarojn?

La silento pezis.

Sed la respondo venis.

– JES!

– Dankon! – kaj li mankisis la bonkoran doktorinon.

Amanda atendis Abelon. Ŝi havis iun antaŭsenton, ke la hodiaŭa tago estos speciala. Ŝi vestis sin tre kolore, ĉar Abelo ne ŝatis, ke ŝi portu malhelkolorajn vestaĵojn. Alvenis la aŭtomobilo. Amanda preskaŭ flugis, ke ŝi renkontu lin kiel eble plej rapide. Kiam ŝi ekvidis la grandegan florbukedon, tuj ŝi pensis, ke li certe alportis ilin al la doktorino.

– Por kiu ci alportas ĉi tiujn belegajn florojn?

– Por ci, Sciureto mia!

– Por mi??? Sed ne por la doktorino? Hodiaŭ ci devas iri al ŝi por kontrolo.

– Mi jam estis.

– Dankon, dankon, dankon.

– Mi volas paroli kun ci, tre serioze.

Ili portis la diantojn al la loĝejo, kaj ili metis la poton sur la fortepianon.

– Amanda! Mi amas cin!

– Abelo! Ankaŭ mi amas cin!

– Sciureto mia! Ĉu ci volas esti mia edzino? Ne! Ne respondu ankoraŭ! Ci scias, ke mi estas kormalsana. Honeste mi devas konfesi al ci, ke mi ne vivos longe. Ankoraŭ ... eble ... maksimume dek jarojn! Pripensu bone kaj nur poste ci respondu!

Amanda sentis, ke ŝia koro bimbamas pro feliĉo. Ŝi vere amis lin. Fakte ŝi ne devis pripensi. Jen, ŝia antaŭsento, ke la hodiaŭa tago estos speciala!

– Abelo! Mi volas esti cia edzino! Mi deziras, ke ni vivu kune kiel eble plej longe, sed precipe tion mi volas, ke ni vivu ĝis la morto en amo kaj paco!

Dum la nokto ĉi tiuj tri homoj ne dormis, pro feliĉo.

La maljunulino pensis pri la boneco de Abelo. Ŝi sentis grandan dankemon.

Ankaŭ Abelo sentis dankemon al la doktorino pro ŝia sincereco, sed eĉ pli granda estis lia feliĉo pro la respondo de Amanda.

La feliĉo de Amanda estis profunda. Ŝi rigardis la cent diantojn sur la fortepiano kaj sentis la amon de Abelo en sia koro. Ŝi pensadis: ĉu nun estas pli feliĉa homo ol mi, en ĉi tiu urbo?

La respondo estas nekonata, sed la vera vero estas, ke ĉiuj tri homoj estis sincere feliĉegaj.