Vetado, ĉu maniero por elteni la mizeron?

En la konga ĉefurbo Kinŝaso la tagoj de futbalaj matĉoj estas tagoj kiel neniu alia. Homoj surmetas T-ĉemizojn de la teamoj, kiujn ili subtenas. La trinkejoj kroĉas ekranojn ekstere por projekcii matĉojn, precipe kiam ludas grandaj kluboj kiel Real Madrid aŭ FK Barcelona. Sed multaj ne ŝajnas atenti pri la homamasoj antaŭ la ejoj por futbalvetado.

La 14an de februaro Real Madrid venkis la teamon de Paris Saint-Germain (PSG) kun poentaro de 3-1. La klubo trejnata de Zinedine Zidane kaj la plej ŝatata favorato de la vetuloj kun honoro gajnis. La fanoj ĝojis vidi sian teamon moviĝi antaŭen en la konkurso. Ĉi tiu ĝojo estis eĉ pli granda por multaj kinŝasanoj, kiuj ludas piedpilkveton. Ili pluvivas nur per la gajnoj, kiujn ili faras per vetado. Por iuj kinŝasanoj, kies vivkondiĉoj estas sub la sojlo de malriĉeco, ĉi tiu piedpilkveto provas esti rifuĝo por gajni grandan sumon.

Povus surprizi multajn, sed la praktiko de futbalveto efektive estas instalita en Kinŝaso kaj ĉie en Demokratia Respubliko Kongo. Ĝi estas fonto de enspezoj preskaŭ certa, almenaŭ por tiuj, kiuj ĝuas ĝin aŭ faris ĝin la ĉefa aktiveco. Ĝi permesas al ili kovri la bezonojn de la familio. Sed ve, ili ne gajnas ĉiun fojon.

Ĉefpremio: 160 000 frankoj

Joeffrey Lelos estas junulo kaj fano de FK Barcelona. Iun tagon li vetriskis 16 000 kongajn frankojn (proksimume 10 usonaj dolaroj), esperante ke la teamo de PSG venkos en la matĉo kontraŭ Real Madrid. Tio alportus al li la ĉefpremion de 160 000 frankoj. Li jam faris kalkulojn por realigi sian projekton: revivigi sian butikon. PSG premis la teamon de Real Madrid, Jeoffrey estis tre feliĉa ... Bedaŭrinde lia ĝojo estis mallonga, ĉar Real Madrid finis gajnante la matĉon. La kompatinda Jeoffrey perdis ĉion: la matĉon, la monon kaj eĉ sian projekton, sed li gardas kuraĝon. „Mi estas vetulo, mi daŭre vetos. Iu tago ridetos al mi,” li diris kun elrevigita vizaĝo. Espero estas la sola afero lasita por li.

Lundo, mardo, merkredo ... Ili estas multaj, kiuj pasigas ĉiujn siajn tagojn en la grandaj ĉambroj disponeblaj por la vetado. Kiam tiuj junuloj serĉos laboron? Ĉu ne estas la lando, kiu pagas por tio? Antaŭe, mi ne aŭskultis la kriojn de ĝojo de la subtenantoj dum futbalmatĉoj. Hodiaŭ, aŭdante iliajn kriojn, mi scias, ke verŝajne estas iuj inter ili, kiuj vetis kaj kiuj, se ili bonŝancas, dum unu aŭ pli da tagoj povos forgesi sian mizeron. Kiel oni ofte diras en la lingala, la loka lingvo de Kinŝaso, „Chance eloko pamba” (bonŝanco estas nur hazardo)!