Feĉulo

Malantaŭ la pordo de la direktoro eksonis ies laŭta voĉo:

– Fekegon al viaj kapoj! Merdon! Mi penas ekspliki al vi jam dumeterne. Ĝi simple ne povas manĝi tion. Ne povas manĝi! Ĝi rigardas al viaj fiaĵoj, kvazaŭ ili tute forestus. Trae. Pli-malpli tiel ...

Sekretario, tre juna virino, decidinte eniri, malfermis la pordon kaj ekvidis, kiel iu longabarba kaj longahara homo kun iom frenezaj okuloj, vestita en bruna malpura leda jako, kvarpiediĝis apud la fenestro kaj faras teruregan mienon, direktante rigardon al la kafaŭtomato. Li ekstrabis, samtempe turnante la okulojn jen dekstren, jen maldekstren en turmenta serĉo, kaj lia rigardo fariĝis kvazaŭ blinda, tuŝanta la vakuon. Krom tio, lia sovaĝe kurbigita buŝo efikis aldone timige.

– Kaj ĝi tute ne aliras! Ĉu vi povas kompreni tion? Tu-te ne al-ir-as! – li pasiege laŭte parolis: evidente, en la atendo, ke tiuj vortoj iel plifortigos la ĵusan pantomimon. Rimarkeblis, ke ia nervozeco jam komencis regi lin.

La sekretario, konfuzite, en granda konsterno, flustris „Panjo!”, hastis meti pleton kun kvar tasoj plenaj de la ĵus infuzita plaĉodora verda teo kun jasmeno, kaj tuj foriris.

Dume, senspiriĝinte, la barbulo prezentis novan argumenton:

– Tiu rubaĵo ne estos manĝata, eĉ se oni priverŝus ĝin per densa tavolo de saŭco acidkrema, – la homo geste elmontris, kiel oni povus tiel senespere kaj senrezulte priverŝi.

Tri uloj staris ĉirkaŭ la parolanto kaj atenteme, kun granda sincera intereso, aŭskultis lian monologon. Tio estis la administranto, financa direktoro kaj ĉefdirektoro de la superbazaro, en kiu ĉio tio okazis.

Tamen, videble, estas bezonata iu same kronika rompo de tiu ĉi plumpa kroniko.

La parolanto estis ordinara senlaborulo, kiun ĉiuj nomis Feĉulo, kaj neniu sciis lian veran antaŭnomon. Li estis metalulo. Kutima metalulo, iam ludanta en la grupo Mucida Milito. Malkutimaj kaj eĉ aparte eksterordinaraj estis nur liaj bizaraj tatuaĵoj: unu el ili, kiu troviĝis rekte subumbilike, prezentis per si lertan portreton de li mem, kiu naze enspiras kokainon tra la tubeto de 100-stela monbileto, sur kiu estas skribite: „Ankaŭ ni rajtas!” Inter liaj „posedaĵoj” eblis trovi multon: nepagitan loĝejon, kiun li luis, dismuntitan nefunkciantan motorciklon, kokinon Kanabino kaj etan hundon, kiu tute ne havis nomon.

Antaŭ nelonge li aĉetis por tiu hundo, senrasa rufa estaĵo, kelkajn pakojn da mitulaj konservaĵoj, kies konsumada limtempo jam pasis. Tamen, la kaprica besto eĉ ne tuŝis la regalaĵon. Tial tuj sekvis ekstreme afabla peto al vendisto akcepti tiujn konservaĵojn, kiuj ankoraŭ preskaŭ tute ne estis tuŝitaj (tuta amaso!), kaj ankaŭ redoni la pagitan sumon. Post la kanajla rifuzo oni devis alvoki administranton, kiu rigardmezuris la barban klienton per siaj ruzaj suspektemaj okuloj kaj decidis simple irigi lin for sen ajna ekspliko. Sed Feĉulo ĝuste je tiu momento finis formi sian propran agplanon, kiu tute ne kongruis kun tiu de la administranto. Li eksplode akcelis sin, ĵetante ĉiujn observantojn en ŝokan staton, transsagis la ŝtuparon, multe bruegis en koridoro de la dua etaĝo per siaj botoj kaj intuicie trovis la pordon de la financa direktoro, ulo sufiĉe inteligenta – tiel oni povis konkludi post rigardo al liaj grandaj okulvitroj. Li sidis en brakseĝo ĉe tablo kaj foliumis iujn paperetojn. Feĉulo alpaŝis lin, sed la sidanto daŭre okupiĝis pri siaj aferoj, neniel zorgante pri tia stranga kaj neatendita gasto.

– Mi volas ion montri al vi – finfine konspireme okulsignis Feĉulo, rompante la silenton, kaj eligaĉis el sia dorsosako malbenitajn konservaĵojn rekte sur la tablon.

– Kio estas tio? – la okulvitrulo spertis la invadon de la nekonato sen granda entuziasmo.

– Belmamaj knabinoj! Ĉu vi mem ne vidas?

– Nu ... Ne – okulvitrulo rigidiĝis kaj ne povis eĉ moviĝi pro tiu arogaĵo neimagebla eĉ en teruraj sonĝoj.

– Mituloj – Feĉulo fiere ekrigardis al la malsekaj pakoj kun pecetoj da degelanta glacio ene kaj eltiris el tie ladvazon por montri.

– Mitulo estas vi. El kiu fabelo vi alflugis nin? Kial tiel fie fetoregas!?

– Ĝuste por tion pridemandi mi estas tie ĉi.

Dummomente ili senvorte rigardis unu la alian. Akvo el la pakoj jam formis etan riveron surtable, kaj du paperklipoj komencis memstaran navigadon en tiuj torentoj. Ili nehasteme parade fordrivis laŭ preskaŭ la tuta longo de la tablo kaj falis sur la plankon. Kiu scias, dum kiom da tempo estus eble kontempladi ankaŭ pliajn gutojn aŭ eĉ aĵetojn dezirantajn ekhavi la sorton de la krampoj, sed tio ne povintus daŭri tro longe.

Subite la okulvitrulo demandis, eĉ neatendite por si mem:

– Kial ili estas fridigitaj?

– Por savi la freŝecon, kompreneble! Ĉu vi tri jarojn aĝas? „Kial! Kial!” – Feĉulo lispe imitaĉis la demandinton.

Estas malfacile imagi, kio povus okazi post tio: la okulvitrulo je tute klara morala bazo povintus alvoki la policon kaj tuj enprizonigi Feĉulon por ia eksterkalkula periodo, kriegi kaj mansvingadi, almenaŭ alvoki la lokajn gardistojn kaj tiel plu. Sed iu Universa Kolapso okazis en la kapo de tiu financa direktoro. Tion oni povus diveni laŭ lia pala frunto plena de milmilo da malsankoloraj faltetoj kaj laŭ la ĵus velkinta staturo. Granda laboro estis plenumata en lia cerbo. Kiel ŝajnis al li tiumomente, li agis plejeble ĝuste. Li stariĝis, alpaŝis tre proksime al Feĉulo kaj feble eldiris:

– Ni iru al la ĉefdirektoro.

Sed Feĉulo faris eĉ ne unu paŝon. Anstataŭe li diris:

– Al mi ŝajnas, ke vi ne konscias la tutan profundecon de la situacio ...

Ĉe la financa direktoro tike ekmoviĝis la okulo.

Kelkajn minutojn poste Feĉulo jam provis konvinki la konsternitan duopon pri la neceso redoni la monon kontraŭ la malaltkvalita produktaĵo. Sed baldaŭ oni aldone alvokis administranton, kiu komence penis admoni ĉiujn ĉeestantojn pri tio, ke li devas rekte nun prizorgi iujn aliajn ekstreme gravajn aferojn, sed neniu aŭskultis lin, kaj li ĉesis admoni la aeron.

Post la kvarpiediĝo Feĉulo brile oratoris, anticipe plifortiginte sin per la teo, kiun li fortrinkis per unu gluto. Sed ankaŭ la ĉefdirektoro, mezaĝa, kalva, ĉiam joviala homo ne malpli pasie strebis defendi sian personan opinion kaj konkludan juĝon de la tuta firmao (kiuj feliĉkoincide samis!) pri la koncerna punkto:

– Tio tute permeseblas. Ĝuste pro tio la prezo estas iomete pli malalta. Sed post nur unu semajno tio ankoraŭ ne estas veneno. Ĝi ne fariĝos veneno eble eĉ post unu jaro! Eĉ la Medicina Unio trovas tion sendanĝera.

– Ni faru eksperimenton – replikis Feĉulo.

– Kiun eksperimenton?

– La eksperimenton, kiu permesos elmontri vian malhonestecon.

– Komprenu, sinjoro, ke ne estus tre oportune ...

Sed Feĉulo jam eltiris el dorsosako la sennoman hundon. Ĝi timeme okulumis kaj tuj konfirmis sian ĉeeston per granda flava flako aperinta apud la piedoj de la eksperimentantoj.

– Se la mituloj estos formanĝitaj, vi plene repa ...

– Sufiĉe! – la ĉefdirektoro tro rapide rezignis je la defendo de sia starpunkto, kaj Feĉulo eĉ ne sukcesis eltiri bovlon, nek malfermi ladaĵon.

Plej verŝajne, al tiu kontraŭdira decido fare de la estro multe favoris tiu fakto, ke tiu dolĉanima kalvulo dum pasio de la konversacio malsingardeme enpaŝis la senliman urinan lagon (li volis enŝovi la hundon tien, el kie ĝi estis eltirita), ekglitis, falis, kaj lia multekosta nigra kompleto kaj silka blueta ĉemizo senrevene definitive damaĝiĝis.

– Vi ja ricevos ian monsumon. Ĉio laŭleĝe. Kion plie vi deziras?

Feĉulo enpensiĝis.

– Kaj kio pri la botelo da kanaba oleo, kiun mi aĉetis same ĉe vi? Mi nutras mian Kanabinon per kanabaj grenoj, kaj mia ovaĵo ĉiam estis alte taksata de miaj amikoj. Dieca plado! Mi volis eĉ plifortigi la efekton per tiu oleaĉo, sed ve! Anstataŭe mi havas la senton, kvazaŭ mi plandumon dentumus – diradis la barbulo.

Al la ĉefdirektoro estis neeble rigardi sen kompato, sed ankaŭ sen rideto. Ŝajnis, ke li tute malsekiĝis, kaj eblis pensi, ke li eventuale povas pritrakti ankaŭ tiun duan plendon malprofite al si kaj kontentigi Feĉulon.

Sed ĉio solviĝis poiome. Oni elkondukis Feĉulon kun lia hundeto en la manoj (kaj ian monsumon li vere poste ricevis), ien forkuris la estro-malbonŝanculo, kaj nur la financa direktoro tike movis per okulo kaj rigardis malproksimen, evidente en la peno pricerbumi tiun absolute novan mondkoncepton, kiun li akiris hodiaŭ.