Kompreneble, la interkonsento de Parizo ne estas perfekta kaj modela diplomatia dokumento, sed ĝi enkorpigas la plej vastan konsenton de la internacia komunumo kaj determinis la celojn de la plua klopodo por tutmonda kunlaboro pri klimatŝanĝiĝo. Estas plezurige, ke ĉiu ŝtato trovis en la interkonsento sian solvon kaj ĝi estis subskribita de 195 landoj. Nur du ŝtatoj ne subskribis ĝin: Sirio (pro la civita milito) kaj Nikaragvo, kiu konsideras la interkonsenton nesufiĉa kaj maljusta.
La unuflanka decido de la usona prezidanto Donald Trump retiriĝi el la interkonsento ne estas justa. Tio estas nur propra ekonomia decido por la usonanoj, ne por la tuta mondo. Trump forgesis, ke laborpostenoj ankaŭ en Usono estas kreitaj danke al la novaj alternativaj fontoj de energio.
Mi ne estas fakulo pri klimatŝanĝiĝo, sed, laŭ mia opinio, el la unuflanka decido de Trump povas rezulti: (1) laŭgrada malboniĝo de la tutmonda varmiĝo, (2) kresko de nova ondo de migrado pro klimatŝanĝiĝoj (en la sekvantaj jaroj ni verŝajne parolos pri klimataj rifuĝintoj), (3) konstato, ke Trump estas malfidinda partnero en ekonomiaj kaj diplomatiaj traktadoj, kaj (4) vasta kritiko de aliaj ŝtatoj, internaciaj organizaĵoj kaj elstaraj personoj.
La interkonsento de Parizo ne estas la unusola savo de nia planedo. Ĝi prezentas klopodon fari la maksimumon por la solvo de la klimatŝanĝiĝoj. Sed la decido de Trump estas egoisma kaj neakceptebla.
|
Tiu ĉi artikolo povas esti libere kopiita aŭ tradukita por nekomercaj celoj, se oni mencias la fonton:
Artikolo de Julius Hauser el MONATO (www.monato.be). Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: 2020-07-07 |