Renkontiĝoj kun kunlernintoj de antaŭ multaj jaroj popularas en Ĉinio. Tiaj eventoj povas veki memorojn kaj emociojn ĉu agrablajn, ĉu malpli agrablajn.
Mi partoprenis du tiajn renkontiĝojn, unu kun iamaj kungimnazianoj kaj la alian kun universitataj kunstudintoj. Kun la gimnazianoj, tamen, mi ne povis trovi mian kunlernantinon Pluveta. Ŝi loĝis en alia vilaĝo, sed ni kune trairis elementan lernejon, mezlernejon kaj fine gimnazion.
Sed unu el la aliaj eks-lernejanoj informis, ke Pluveta sin mortigis. Ŝajnas, ke ŝi malkonsentis kun siaj gepatroj pri sia edziniĝo. Pro la malriĉeco de la familio, ŝia frato ne povis akiri fianĉinon. En la sama vilaĝo troviĝis alia familio, pli riĉa, kies filo ne povis pro sia stulteco trovi knabinon por edziĝi.
Post interkonsento inter la du familioj la patro de Pluveta decidis, ke ŝi edziniĝu al la stulta filo, dum la filino de la alia familio edziniĝu al la frato de Pluveta. Tion la juna virino ne volis, sin trovante en embarasa kaj malfacila situacio kaj ne sciante, ĉu helpi al sia familio aŭ mem iam elekti edzon. Ŝi elektis alian vojon: memmortigon.
Nun mia kunlernantino kuŝas nur en la memoro, tamen restas ĉe mi la lasta frazo, kiun ŝi al mi diris: „Eble ni havos ŝancon renkontiĝi”, tamen eĉ tiam mi taksis tion neverŝajna.
Mi do cerbumis: ĉu ni vivas nur por ni mem, aŭ ĉu ankaŭ por aliaj homoj. Simpla demando, sed malfacile respondebla.
|
Tiu ĉi artikolo povas esti libere kopiita aŭ tradukita por nekomercaj celoj, se oni mencias la fonton:
Artikolo de Xu Jinming el MONATO (www.monato.be). Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: 2020-07-07 |