Ĉu ne paradoksas aserti, ke pedofilio okazas ĉefe interne de familia rondo kaj samtempe sugesti la abolon de la sacerdota celibato kiel solvon al la plago de pederasteco en la katolika eklezio? Pluraj patroj, fratoj, avoj sekse perfortas infanojn, kvankam ili havas edzinojn, amatinojn kaj prostituitinojn je dispono.
Envere pedofilio estas perversa. En la eklezio ne estu spaco por koruptantoj. La solvo ne estas allasi tiajn personojn en diocezajn seminariojn, dotante ilin per supozita, senutila elfluejo. Mi ne estas kontraŭ la eblo havi en la katoliko eklezio geedziĝintajn pastrojn, sed la selektado de novaj sacerdotoj – sendepende de ilia familia statuso – devus esti ege pli severa. Kio gravas estas la integreco de la kandidatoj, kiu devas esti certa, kaj ne ilia civila statuso, kiu ne prezentas garantiojn.
Surprizas min ankaŭ, ke en Germanio oni forlasis kaj ankoraŭ forlasas la katolikan eklezion pro tiu ĉi skandalo. Tio estas kiel ŝanĝi preferatan futbalteamon post unu mizera sezono, post malvenko aŭ malpromociiĝo. Kia kredo estas tiu? Ĉu oni ŝanĝu eklezion, je la unua malfacilaĵo, kvazaŭ estus futbalteamo, biskvitmarko aŭ hararanĝo? Ĉu Jesuo mem sekse perfortis la infanojn? Kial do oni forlasu lian domon?
|
Tiu ĉi artikolo povas esti libere kopiita aŭ tradukita por nekomercaj celoj, se oni mencias la fonton:
Artikolo de Roberto Pigro el MONATO (www.monato.be). Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: 2020-07-07 |