La kvar protagonistoj – Camille, Eva, Ariane kaj Nico – estas bonaspektaj junaj profesiuloj, tute normalaj. Kaj ili estas gejaj, kion iliaj gepatroj malscias. Post jaroj de kaŝvivo kaj komplikaj klariĝoj ili plui ne povas.
La kvar amikoj elektas la klaran vojon: burĝoni. Kaj, por faciligi al si la taskon, ili tion faros ĉiuj kune. Ili decidas inviti siajn gepatrojn pasigi la semajnfinon ĉe la patrino de Camille, la sola, kiu jam scias, kaj kiu bonkore akceptas la vivon de sia filino. Dum bongusta manĝo, ili senvualigos sian sekreton.
Jen agrabla filmo, kiu volas progresigi la toleremon pere de ridado. Unufoje oni ridas kun la gejuloj anstataŭ kontraŭ ili. Unufoje en tia filmo plias gejaj virinoj ol viroj. Gratulinde, la tri bubinoj ne estas virecaj “dokistinoj”; siaflanke la bubo ne estas ineca histeriulo sed piedpilkisto.
La dialogoj estas gajaj, leĝeraj, lertaj. La kliŝoj de la geja medio fidelas al la vivo, sen troigo. Malgraŭ tia naiva ĝeneraligo, ke la gejuloj estas maldekstremaj kaj progresemaj dum la “heteruloj” (malsamseksemuloj) estas dekstremaj kaj regresemaj, la filmo estas ĉarma kaj vidinda. Ĝi estas ankaŭ tia “utila” filmo, kiun samseksemuloj mem povas vidi kun amikoj aŭ kun gepatroj, por komprenebligi aŭ simple por kunridi.
| Indeksoj |
| Aboni |
| Flandra Esperanto-Ligo (FEL) |
| Lasta adapto de tiu ĉi paĝo: julio 2019 |